Mijn dochters vragen me soms “ Wanneer gaan we nog eens naar Plopsaland”?
“Naar een pretpark?” denk ik dan. Ze zouden eens moeten weten welke rollercoaster er bijna dagelijks door mijn hoofd gaat.
In alle eerlijkheid, sinds mijn moederschap verloor ik mijn pad. Vroeger wist ik altijd welke richting ik uit wou. Ik was een volhouder. “Een haai’ werd ik wel eens genoemd tijdens een sollicitatie.
Het ‘mama-zijn’ heeft me vele zachter gemaakt. Maar ook onzeker op work-life balance vlak.
Of ik dat erg vind? Nee zeker niet.
Maar dat zorgt er dus wel voor dat ik bijna dagelijks in een pretpark aan gedachten leef.
Soms zijn er van die dagen dat ik denk ‘ nu weet ik het!’. Nu heb ik het gevonden!’.
Een waterval aan ideeën overspoelt mij als een tsunami.
Want ik ben steeds maar op zoek in mijn hoofd naar hoe ik iets kan betekenen voor de mensheid ( een nieuwe uitvinding, een ontdekking op vlak van de mensheid, een gat in de markt om het voor de mens aangenamer te maken, iets om mens en natuur beter te laten samen gaan…)
Kortom het stopt nooit. Het pretpark is zelden gesloten en draait dag in dag uit.
En de 1ne dag huppel ik vrolijk rond als een gekke clown uit mijn pretpark. Ik heb eindelijk een oplossing gevonden, denk ik dan. Mijn nieuwe ideëen zijn perfect te combineren met mijn gezin, ze geven me energie, ik kan betekenis vinden,… Als mama wil ik alles van dat in 1.
Dit keer is het raak!
Financieel plan, businessplan… ik gooi het over de haag zoals een non haar kap. Mijn buikgevoel zegt ‘ het moet NU NU NUUUUUU!
’S Avonds plof ik uitgeput neer. Het pretpark in mijn hoofd was vandaag overbevolkt. Het is avond en valt nu stil. Met een overvol en uitgeput gevoel.
Alsof je de hele dag jezelf hebt volgepropt met overheerlijke vegan snickers van Nathalie Meskens omdat je er van overtuigd bent, dat het feit ze vegan zijn, ze ook dan wel super gezond zullen zijn en dat laagje chocolade zeker geen kwaad kan.
Mijn laatste puf gebruik ik om mijn man mee op sleeptouw te nemen voor een alweer nieuw schitterend plan van mezelf voor de duizendste keer.
Mijn man geeft me de tijd om me zachtjes te laten landen. Met enkele argumenten, die hij trouwens zeer tactvol aan de man brengt, zet hij me zachtjes uit mijn pretpark met beide voetjes weer op de grond.
Niet dat hij de dingen afkraakt. Maar hij ziet gewoon de dingen in een realistischer perspectief.
Even vecht ik nog terug. Mijn laatste jeton voor een ritje in de rollercoaster probeer ik hem en mezelf nog te overtuigen dat het een goed plan was.
Dit keer zal ik niet zwichten. Voor alles is er wel een oplossing.
Ware het niet, dat ik altijd alles heel ‘big’ onmiddellijk zie en 100% perfect.
Na een wilde orkaan door mijn pretpark, is er weer stilte NA de storm.
Ik vind weer rust en besef dat alles met kleine stapjes moet gaan. Kleine gelukskes die op mijn pad komen en deel uitmaken van het grotere geheel.
Morgen weer een nieuwe dag.
Ik neem mezelf voor om dit keer in alle rust de deuren van mijn pretpark in mijn hoofd weer open te doen. En het stap voor stap te doen.
Met vallen en opstaan.
Ik ben er klaar voor.
Klaar voor een nieuwe dag.
Klaar voor mijn pretpark.
Hiel Annelies, April 2021.