'Wat je van beren leren kan...' zingt Mowgli in Jungle Book.
Dat ik nieuwsgierig en leergierig van aard ben, hadden jullie waarschijnlijk al wel uit mijn aanbod kunnen afleiden. Ik studeer en leer graag bij.
Als het op theorie en boeken aan komt alleszins. Maar deze regel gaat niet op voor mij als het gaat over iets praktisch waarbij mensen op mijn vingers zitten te kijken.
Dan heb ik het over het kaartspel en andere gezelschapsspelletjes, koken alsook sporten zoals golf etc. .
Ik hou, 'hield' (want daar gaat het hier nu net over) niet van de commentaar die je krijgt als je een bepaalde beslissing neemt, de frustratie omdat het niet van de eerste keer lukte, het onnodige 'té-streng-zijn-voor-mezelf daar 'flipte' ik helemaal van.
Tot ik voor kort mijn 'mindset' veranderde.
Wat als ik me nu eens openstel voor die 'feedback' in plaats van het te zien als 'commentaar'?
Wat als ik mezelf de kans geef om te mogen leren. En niet onmiddellijk van mezelf verwacht dat het van de eerste keer zal lukken?
Wat als ik me niet onmiddellijk frustreer in mezelf maar mezelf de tijd gun.
Wat als ik aan anderen kan aantonen dat ik het écht wil leren en dat iedereen het ooit heeft moeten leren.
Kortom, ik probeerde mezelf voor te nemen om nieuwe dingen aan te kijken vanuit de ogen van een kind. Als kind moet je alles nog leren. Dan kan je ook niet alles van de eerste keer. Als kind mag je ook niet zomaar opgeven en blijf je vechten tot je kan 'lopen' , 'fietsen', etc. .
Vanuit deze mindset leerde ik onlangs padel spelen. Ik gunde mezelf de tijd om te leren en fouten te maken. En ik vroeg de anderen om mij de nodige tijd en feedback te geven om het écht te kunnen leren. Zonder dat ik me in mezelf frustreerde en opgaf.
Eerlijk? Ik heb écht genoten. En nee, ik kan het zeker en vast nog niet. Maar het deed me zo'n deugd om op een andere manier in dit verhaal te staan dat ik oprecht trots was op mezelf.
En dat is toch het belangrijkste, niet waar?
Oktober 2021, Annelies Hiel.