Heel even leek het er op alsof onze mensheid tot stilstand was gekomen.
Autostrades bleven leeg, straten lagen er verlaten bij en de natuur kwam weer terug tot zijn recht.
De mens was naar zichzelf en z’n naasten gekeerd. Er was tijd om samen te zijn, om stil te vallen, om de natuur in te trekken, om terug oog te hebben voor de kleine dingen… .
Er werden zelf minder premature geboortes geteld!
Er werden lessen geleerd en beslissingen genomen. Nooit zou het nog zijn zoals vroeger.
Enkele maanden later is de werkelijkheid zeer confronterend. Want we staan weer terug met z’n allen in ellenlange files, hollen onszelf achterna en weten niet waar eerst.
Alles wordt geregeld, uit handen gegeven en gepland.
Onze was, onze strijk, onze poets, onze maaltijden, onze kinderen… .
Tot en met zelfs onze geboorte. En laat nu net dat zijn want zo van onschatbare invloed is op ons verdere ‘zijn’.
Dat er nog steeds een taboe heerst rond de bevalling alsook het ouderschap, staat als een paal boven water.
Voor eender welk ander iets in ons leven volgen we een bijscholing, laten we ons informeren, etc… Maar wat de bevalling betreft kiest de meerderheid nog steeds om ‘normaal’ te doen.
Helaas weten we niet meer wat ‘normaal’ doen is. We hebben het beeld van een ‘normale’ bevalling in gynaecologische houding.
Maar dat dit lijnrecht tegenover onze natuur als ‘menszijnde’ staat, is ons vaak onbekend.
We zijn te ver af, gegroeid van ons ‘oer’.
Was ‘alles dan beter’ vroeger? Of kan net nu alles beter?
Tijd om dat eens onder de loep te nemen.
Dat de lat enorm hoog ligt voor wie tegenwoordig in de (start) schoenen van het ouderschap staat, kunnen we niet onder stoelen of banken steken.
Het begint al van zodra je nog maar net een koppel bent. Vragen zoals ‘ En beginnen jullie nog niet aan kindjes? ‘ of ‘ Is het bijna zover?’ worden reeds vroeg al afgevuurd.
Wat vaak al zorgt voor een enorme druk.
Van zodra de zwangerschap een feit is, komen vaak de eerste ‘ goed bedoelde adviezen’. Maar over de bevalling wordt liever stilgezwegen. Dat kan je niet beschrijven. Hoewel er ook altijd wel minstens 1 iemand is die graag een horror verhaal deelt.
Maar dat er veel alternatieve mogelijk zijn om op een ontspannen manier de meest gepaste start te geven voor jouw kleintje, daar wordt liever over gezwegen.
Want laat ons maar gewoon ‘normaal’ doen.
Om vervolgens termen rond de oren te krijgen die de 101 varianten van het ouderschap in kaart brengen.
Een brok stress overvalt ons. We durven niet meer vertrouwen op onszelf en staan niet meer in contact met ons instinct. We voelen ons al falen nog voor we de titel als ouder opgespeld krijgen.
En dat niet alleen. Want we willen ook graag goed zijn in onze job, in de smaak vallen bij onze vrienden, er goed uit zien, etc.
We streven onszelf voorbij waardoor we geen contact meer maken met onze eigen ‘ik’.
Alsook met onze baby. Dat de emotionele ontwikkeling al van in de baarmoeder tot stand komt, is ondertussen een gekend feit.
Daar mogen we dus niet zomaar aan voorbij gaan.
En ook in het verdere ouderschap is het zo belangrijk om in contact te blijven met jezelf, je partner en je kinderen.
Vaak komen we helemaal uitgeblust thuis van het werk en hebben we nog weinig tijd en puf voor elkaar.
Termen zoals parentale burn-out zijn dan ook geen onbekende meer in onze maatschappij.
Laat ons even kijken of net dat hetgeen is waar tegen we ons kunnen wapenen?
Al van tijdens de zwangerschap verandert voor heel wat vrouwen weinig tot niets. We blijven doorgaan, hollen onszelf achterna en komen pas laat tot stilstand. Weken vliegen voorbij, onze buik groeit zonder het te beseffen maar we willen niet onderdoen en geven onszelf voor de volle 100% tot de laatste snik dat er van ons verwacht wordt.
Dat hierachter vaak een vrouw schuil gaat die ’s ochtends huilend de trap afkomt omdat ze leeg is, de hormonen huishouden en ze overvallen wordt door allerlei onzekerheden, wordt helaas niet in beeld gebracht.
Terwijl in andere culturen vrouwen die zwanger zijn op handen worden gedragen. Want ze dragen ‘nieuw leven’ in zich.
Waarom wordt hier in onze samenleving dan zo snel overgegaan?
Na de bevalling worden we al snel het ziekenhuis buiten ‘gebonjourd’.
En na 3 maanden zijn we dan weer helemaal klaar om terug mee te draaien zoals nooit te voren! Of toch niet???
Dat een bevalling een impact heeft op je lichaam maar ook op je baby, wordt snel aan kant gezet.
Alles moet snel gaan. Geen medelijden!
Van waar komt dit toch?
‘Negen maanden in de buik, negen maande op de buik ‘ wordt wel eens uitgesproken, maar ook van boven uit krijgen we zelfs de kans niet.
Wat niet pleit voor vrouwen terug aan de haard. Maar het eerste levensjaar van een kind is zo belangrijk voor beide ouders. Alsook voor de vorming van het kind.
En toch krijgen we de kans niet om hier bij stil te staan.
Op de korte periode dat ik ondertussen actief ben als doula en kindercoach kan ik de huilende ouders die tijdens de babymassage niet kunnen geloven dat ze volgende week hun kleine spruitje al in de crèche zullen moeten achterlaten, niet meer op 2 handen tellen.
Maar ze zien financieel ook geen andere optie. Hoewel ze dat dolgraag zouden willen.
Alles druist hier in tegen hun gevoel, hun instinct, hun oer….
Door terug aan de slag te gaan, hebben jonge ouders vaak door de week maar ’s avonds 1 uurtje ‘qualtity -time’ met hun kind.
Daardoor verliezen ze de connectie met hun kind. Terwijl hun kind hen net zo hard nodig heeft.
Ouders ploeteren maar door met de beste bedoelingen van de wereld. Om dan uiteindelijk na enkele jaren uit te komen bij een kinderpsycholoog of coach.
Als ik dan als kindercoach met hen terug kijk op wat het leven tot nu toe hen al gebracht heeft, dan is stress een zeer bepalende factor.
Er is te weinig tijd om écht te luisteren naar elkaar, om plezier te maken, om elkaar nog te mogen en kunnen aanvoelen.
Via oa. yoga en aanraking kan er vaak al terug heel wat hersteld worden. Maar de weg is dan vaak lang.
Wordt het dan eens geen tijd om dit probleem bij de kern aan te pakken?
Namelijk ruimte, rust en tijd creëren voor jonge ouders om van hun nieuwe leven(s) iets prachtig te maken. En ze te kunnen loslaten van zodra ze er allen klaar voor zijn. In plaats van geforceerd en gedwongen door een (economisch) systeem.
Laat ons kijken naar andere landen ( in Scandinavië ) die dat wel begrepen hebben en daar ook de vruchten van dragen.
Dat moet toch te doen zijn?
Terwijl crèches schreeuwen om hulp en ouders zich te pletter zoeken naar een betere ‘worklife balance’ , wordt het toch wel eens tijd dat er aan de noodrem wordt getrokken, nietwaar?
December 2021. Annelies Hiel.