Wie mijn vorige blogs heeft gelezen, weet dat ik drie dochtertjes heb, waarvan eentje nu net iets meer dan een jaar is.
Drie dochters die ik alle drie even graag zie, elk op hun eigen manier.
En daar had ik me 6 jaar geleden ( toen ik nog kinderloos was) totaal niets bij kunnen voorstellen. Ik was bezig met leuke outfits te shoppen voor mezelf en vooral zoveel als mogelijk op pad te zijn met mijn man.
Het mama-worden maakte me rustiger, zachter maar tegelijk ook ongeruster. Zo kreeg ik tijdens mijn eerste zwanger regelmatig het gevoel overvallen te worden met allerlei vragen. " Zal ons huis wel groot genoeg zijn?", "Gaan we de kinderen alles kunnen geven?", "Zullen we het wel goed doen..."etc. .
Bij de tweede zwangerschap werd de ham-vraag: "Ga ik wel evenveel van allebei kunnen houden?"
Tegen de derde zwangerschap was ik eindelijk gerustgesteld en kende ik alle antwoorden op bovenstaande vragen.
"Ja, elke ouder heeft het beste voor en doet dan ook zijn uiterste beste om het goed te doen. En dat is het belangrijkste."
"En ja, ons huis is groot genoeg. Kinderen zijn ook geen dino's of olifanten. Ze zijn in de eerste plaats op zoek naar een warm en veilig nest waar ze zichzelf kunnen en mogen zijn."
"En ja, mijn hart is ondertussen zodanig gegroeid dat ik nog elke dag verbaasd ben dat het in mijn lijfje( want ik ben niet al te groot en klinkt ook net iets schattiger ; ) ) past."
Maar wat in hemelsnaam met die onzichtbare navelstreng sinds de derde zwangerschap?
Bij dochter nummer 3 lijkt het alsof ze die vergeten doorknippen zijn! Want oh wat heb ik het moeilijk om dit klein patatje niet elke minuut van de dag op mijn arm te zetten terwijl ze al goed rond kruipt en zelfs bijna begint te stappen.... .
En oh wat denk ik toch elke keer dat ik haar moet beschermen tegen die 2 heftige zussen. En oh als zij valt en huilt, zal ze zich wel extreem veel pijn gedaan hebben....
Jaja, vergeten doorknippen... ik weet het zeker!
Hiel Annelies, Maart 2022