Snotjes, hoestjes… Zoals Olaf in Frozen zingt ‘ die tijd van het jaar…’
Het zijn de 2 oudste zussen die al hoestend en proestend van school worden gehaald.
Met veel liefde, een hoestjebalsem, warme drank, etc. wil ik ze verwennen zodat ze er snel terug bovenop geraken.
Want mijn hart bloedt als die anders ‘oh-zo-enthousiaste’ mini-me’s nu bijna levensloos op de zetel liggen.
’S Nachts ben ik er niet gerust in. Honderd keer ga ik controleren of iedereen nog wel adement. Als een echte nachtwaker van een museum besluip ik de kamer van mijn schatten om met mijn kleine lampje te gaan controleren.
Maar na een paar uur, kruipt de eerste bij ons in bed. Om vervolgens een uur later het laken weer naar om hoog te voelen gaan voor nummer twee. Die liefelijk man-lief het bed ‘uitbonjourd’.
Om tot slot stiekem te moeten bekennen dat het bed al gevuld lag met nummer drie.
Want sinds de geboorte van onze jongste, heb ik het nog vele erger dan bij de andere 2. Ik wil ze dicht bij mij.
Maar dat betekent dat ze dus mee zal genieten van het orkest aan gehoest en geproest.
Mijn tigermom-instinct voelt dat ze haar kleinste welpje hiertegen moet beschermen omdat ze nog geen 3 maanden is. Maar ik kan natuurlijk die andere 2 zieke dolletjes niet uit ons bed verbannen.
En zo blijkt… Ook enkele dagen later krijgt mijn kleinste welpje een stevige hoest.
Tegen het einde van de week begin ik ’s nachts niet goed meer te slapen. Dat hoestje en het snakken naar adem begint me te dagen.
Ik sus me met de gedachten en adviezen van de mensen rondom mij dat het ‘die tijd van het jaar is’ en de zussen ook verkouden zijn.
’Maar mijn moederinstinct staat op scherp.
Zaterdag en zondag brengen we door aan zee.
Onder het mom dat de gezonde lucht ons deugd zal doen.
Maar maandag boek ik toch maar een afspraak bij de kinderarts. En al gauw belanden we zo op Spoed.
Daar word ik uiteraard, en gelukkig maar, verplicht om mijn kind over te leveren aan de medici. Dat stemt me tevens gerust. Een brok stress valt van me af.
Maar anderzijds weerklinkt machteloos het deuntje door mijn hoofd van ‘ik stond er bij en ik keek er naar’.
Alweer een tsunami overspoelt mij. Dit keer eentje van onzekerheden.
‘Had ik vroeger moeten komen? Had ik mijn instinct moeten volgen?’ Tot ‘ben ik wel een goede moeder geweest?’.
Op de vraag ‘ had ze dit al een paar dagen en wanneer is het begonnen?’ voel ik me op een verhoor waarbij geen enkel antwoord me nog zal kunnen redden van de stempel ‘guilty’ op mijn dossier.
Ik stamel maar wat omdat ik het zelf ook allemaal niet goed meer weet.
Gelukkig kunnen we na een paar uur tot rust komen op onze kamer.
Of dat dacht ik toch.
Het kolfapparaat wordt zachtjes onder mijn neus geduwd.
Ik weet direct hoe laat het is. De melkfabriek moet in actie schieten.
Alles voor de goede zaak uiteraard!
“Tot dan mevrouw zullen we even aanvullen met kunstvoeding”.
Op zich heb ik niets tegen kunstvoeding. Maar ik kan je vertellen dat op dat moment ‘mijn roze wolk’ zwaar gecrashed is.
We leefden zelfs hoog boven de wolken. Mijn dochtertje dronk echt als 1 van de beste aan de borst, kwam goed bij en we hadden veel huid-op-huid contact.
En alsof dat nog niet genoeg was, kreeg ik , toen ik fier als een gieter met haar op de schoot ze toch even aan de borst had gelegd omdat ze aan het sabbelen was op haar vuistje, ook te horen dat ik ze in bed moest laten liggen en veel moest laten rusten.
Het werd stil in mij. Ik voelde me even van mijn moederfunctie ontnomen.
Alles werd overgenomen door de medici. Waar ik hen uiteraard zeer dankbaar voor ben.
Maar het voelde alsof mijn hart uit mijn lijf werd gerukt.
Daar bovenop kwam dan nog dat de middelste in quarantaine zat wegens Covid en er geen broers of zusjes op de afdeling werden toegelaten. Dus ook voor hen kon ik een week niet moederen en mijn partner kon niet op bezoek komen omdat hij de middelste de hele dag moest enterainen omdat ze niet naar school mocht.
Soit, je kan je je wel voorstellen dat ik het noorden even kwijt was.
Gelukkig was er een verpleegster en een andere kinderarts die mijn helden waren.
Ze vroegen hoe ik me er bij voelde? Of ik de kunstvoeding oké vond? Ze zouden hun best doen om zo weinig mogelijk van mijn afgekolfde melk te verliezen. Of het kolven was gelukt ( nadat het koudweg onder mijn neus was geduwd met een korte praktische uitleg van tire-ton-plan)
Tuurlijk was ik blij met hun zorgen. En tuurlijk vond ik de kunstvoeding prima. (Het gaf mij het voordeel dat ik eens wat nachtjes mocht doorslapen, die ik oh-zo kon gebruiken.)
Maar wat ik vooral wil zeggen, is dat het als mama gewoon zo’n deugd doet als je op zo’n momenten gehoord wordt. Dat je even mag delen hoe het voor jou voelt. En dat jij op zo’n moment ook even ‘ bemoederd ‘ wordt in alle strijd van onzekerheid rond jouw eigen moederzijn.
Ik heb haar er uitvoerig voor gecomplimenteerd waarbij ze me de volgende ochtend vrolijk een ontbijt bracht met enkele ingepakte sneetjes cheddar-kaas…
Duizend maal dank!
Hiel Annelies, Mei 2021.