Voor mijn 35e verjaardag besloten mijn mama en ik nog eens tijd te maken en samen te gaan ontbijten.
Ik zag het als een kans tot nog eens wat diepgaandere gesprekken dan de kortere woordenwisselingen waar we anders toekomen als de kleinkinderen al staan te springen en luidkeels roepen: 'kijk eens naar mij mams, ik kan dit en dat al'.
Gezien er alweer een extra jaartje op de teller was gekomen, was ik eigenlijk wel benieuwd naar het jaar nul en het moment waarop ik het levenslicht zag. Ik wist wel enkele vage flarden die ze me ooit vertelde. Maar ik had nooit verder doorgevraagd naar hoe mijn ouders zich daarbij voelden.
Het was het jaar 1987 wanneer ik op 15 oktober ter wereld 'moest' komen. Ik was erg klein en 'de moederkoek' was op werd er gezegd... ?!
Met hun 27 levensjaren stonden mijn ouders in de startblokken van het ouderschap. Meer dan welkom was ik.
Maar aan de tijd in het ziekenhuis, hebben ze nog steeds minder leuke herinneringen.
Zo zag mijn mama er allesbehalve 27 uit. Onbekende mensen in de lift van het ziekenhuis gaven haar afkeurende blikken omdat ze dachten dat ze veel jonger was en scholden mijn vader uit dat hij wel kon 'zeggen' dat ze 27 jaar was.
Ook de vroedvrouwen zeiden op denigrerende toon dat ' ze nog veel had te leren als jong moedertje'.
Toen ik ter wereld kwam werd ik met een ruk bij mijn ouders weggehaald en naar de couveuse gebracht. Mijn papa moest mee volgen. Mijn mama, net bevallen, bleef alleen en zonder informatie achter. Van huid-op-huid contact was er geen sprake.
Dat deed haar veel verdriet, maakte haar bang en onzeker. Net zoals toen ze geen hulp kreeg bij het geven van mijn eerste badje. Maar alles kwam zeker en vast goed. De jaren nadien hebben we enorm veel geknuffeld. Mijn ouders vormden mijn veilige nest en haven.
Ik besef wel dat ik het altijd moeilijk had om los te komen van mijn mama. En dat ik nu ook nog niet zo'n lichamelijk persoon ben, behalve bij mijn gezin.
Gelukkig zijn de tijden in het ziekenhuis veranderd en weten we nu beter. Maar de zorg voor ouders laat nóg ruimte voor verbetering.
Mede daarom ben ik nog meer blij met mijn taak als doula en kindercoach.
Ken jij jouw geboorteverhaal? Het doet soms heel wat puzzelstukken over jezelf en jouw kinderen in elkaar laten passen.
Liefs, Annelies
Geschreven Hiel A., 11 november 2022