Voor de zoveelste keer voel ik me weer eens de vreemde eend in de bijt. Dit keer een machteloze en gefrustreerde versie.
Wat deze middag een moment voor het bijwerken van de boekhouding zou zijn, is er eentje geworden om alles wat van me af te schrijven. Ik doe dit in een emotionele opwelling. Een raas van wat er tot nu toe op me is afgekomen. Dus mijn excuses vooraf mocht ik iets schrijven dat ik anders had moeten verwoorden, waarmee ik iemand op de teen trap of voor de borst stoot... Mijn excuses. Maar deze tekst komt recht uit het hart waarbij ik niet eerst mijn woorden gewikt en gewogen heb.
Recht uit het hart. Omdat ik me zo machteloos voel. Ik zou willen oproepen tot een mars, tot een protest, tot weet ik veel om toch maar op een manier die overheid te bereiken. Er MOET echt dringend iets veranderen voor ouders. Want we houden het niet langer vol. En dan heb ik het over het systeem, de kinderopvang, de samenleving.
Deze ochtend las ik dat we gesust zullen worden met enkele euro's extra kindergeld. Fijn meegenomen is dat. Maar wat lost het op aan de problemen die ouders nu voelen na 3 maanden wanneer hun kind naar de crèche moet? NIETS.
Het voelt alsof we met de financiële mantel gesust worden om nu maar op te houden en rustig terug verder te doen alsof er niets gebeurd is.
Hoeveel kleine kinderen moeten er nog diepe trauma's krijgen, laat staan sterven, voordat we gaan ingrijpen?
En nee het is niet overal zo én nee er zijn mensen die wél het hart op de juiste plaats hebben. Maar ook zij worden niet gesteund en moeten wel 9 kinderen onder hun vleugels nemen om te overleven. Dat maakt de zorg voor onze kleine kinderen toch niet aantrekkelijk?!
Hoeveel ouders die ik het afgelopen jaar al gesproken heb, huilend omdat ze nog niet klaar waren om hun kindje achter te laten in de opvang. Maar financieel zagen ze geen andere oplossing.
Laat staan het aantal ouders, treurend omdat ze elke avond maar maximaal nog 1 uurtje met hun kind kunnen spenderen omdat het daarna in slaap valt en ze zelf ook kapot zijn.
Het aantal mama's die panikeren omdat ze zo graag borstvoeding willen blijven geven maar er geen begrip is op het werk.
Wel, ik kan ze niet meer op 2 handen tellen.
Het lijkt wel alsof we, eens we die fase door zijn, allemaal de andere kant op kijken en denken ' wij hebben het toch ook allemaal moeten doen'.
En ja dat is waar. Maar was dat ons droombeeld van toen we als kind, puber, jong-volwassenen droomden over hoe het zou zijn om later zelf mama/papa te worden?
Neen!
Na 3 maanden worden we verplicht om ons kindje naar een crèche of opvang te brengen. Door plaats te kort, wordt het dan vaak eentje die we toegewezen krijgen. Los van onze idealen, waarden,... los van ons buikgevoel.
Hier en daar zijn de taferelen schrijnend omdat de middelen ontbreken. Ze deden me terugdenken aan een kindergedichtje over kikkers waarbij ik altijd een pijnscheut in mijn hart voelde: ' ze kwekte niet en kwaakte niet van honger en verdriet'.
Help me om samen de regering te overtuigen dat ouders waarvan 1 van beide die eerste 1000 dagen thuis wil blijven, die steun ook moet krijgen.
Help me om samen er voor te zorgen dat die onmenselijke richtlijn van 9 kinderen per verzorger omlaag wordt getrokken tot maximaal 4 kinderen. Om goede kwaliteit en aandacht te kunnen bewaken.
Help me om samen te strijden voor ipv het nieuwe voorstel van de overheid tot een snelcursus kinderverzorging, een degelijke uitgebreide opleiding aan te bieden waarbij cursisten zich ondersteund blijven voelen doorheen hun hele carrière.
Help me om er als maatschappij terug meer voor elkaar te zijn. Begrip op de werkvloer, doula's aan huis die het psychologische welzijn van ouders ondersteunen, leven buiten onze eigen muren mét elkaar ipv naast elkaar.
Ik heb écht genoeg van al die ellende! Elke mens met een empatisch vermogen, die zich in de plaats stelt van die kleine onschuldige wezentjes weet dat dit verkeerd is.
Ik ben ervan overtuigd dat we met bovenstaande al heel wat kunnen veranderen. Zo geloof ik tevens in het effect van verlichting qua zorg en uitdagingen als de basis gefundeerd is tijdens die eerste 1000 dagen zoals Dr Binu Singh het al meermaals ter sprake bracht.
Help je mij? Deel, spreek er over, strijd er voor, laat ons samen een hashtag gebruiken...noem maar op.
En dan hoop ik dat mijn woorden diegene bereiken die hier de verantwoordelijkheden in dragen. Met alle begrip voor ieders zijn.
Liefs
Annelies
Hiel Annelies, november 2022.