Jaaaaa! Vandaag kruip ik mijn pen om eindelijk ons avontuur naar Thailand te kunnen delen. Twee weken zijn we ondertussen thuis.
Het feit dat ik er nu pas over kan schrijven, doet me maar weer eens beseffen hoe snel we weer terug op de ‘race-kar van het dagelijkse leven’ gesprongen zijn.
Mooie voornemens hadden we gemaakt in de jungle. Het leven wat rustiger aan, wat meer vanop een afstand alles aanschouwen, “even chillen” zoals hoe de kids het ondertussen zeggen...
Eén uur hebben we het volgehouden ofzo. Het was donderdag na onze eerste nacht thuis dat de kinderen al stonden te springen om 5u ‘s ochtends met de vraag of ze alsjeblieft, alsjeblieft al naar school mochten ; ).
Maar even terug naar ons avontuur. Mijn man en ik waren eerder al in Thailand geweest dus dat stelde me op zich écht wel gerust om met onze 3 kids dit avontuur aan te gaan.
Op zich is ook alles vlot gegaan.
Behalve dan dat we precies altijd overal de meest luidruchtige personen waren. In Thailand waren de mensen (groot én klein) precies altijd helemaal ‘zen’, rustig en in zichzelf gekeerd.
Anderzijds werden we ongelooflijk hartelijk overal ontvangen. Onze kids werden overal in betrokken, mensen wilden hen aanraken en groeten, ze maakten plaats voor ons op de metro en de tram, hielpen ons met onze bagage de trein op, etc. .
Prikkelbom.
Over luidruchtig gesproken. Onze eerste avond, kort na de landing brachten we door in een hotel op Khaosan Road. De meest drukke en bezochte straat die je in Thailand, Bangkok maar kan vinden. ( Kleine inschattingsfout van mezelf misschien toen ik het hotel boekte, maar ik liet me verleiden door de schappelijk prijs en het zwembad op het dak ; ) .)
Helaas tot groot verdriet voor onze lieve Ellie. Voor haar was deze straat een soort van cultuur-shock. Net zoals ik is Ellie enorm gevoelig aan geluid, geur, drukte... als we moe zijn.... Laat ons dit toch wel de perfecte combo noemen van alles wat zij op dat moment niet nodig had. Ze huilde dan ook tranen met tuiten dat ze terug naar huis wou!
Terwijl de andere 2 kids rustig hun eerste loempia’s en noodles naar binnen slorpten en totaal geen idee hadden van wat er in Ellie om ging.
Ellie sprak ook over een ‘bang-gevoel’. Ze kon het wel benoemen maar niet verklaren.
Elke dag vroeg ze wat er op de planning stond. Nu moet ik helaas toegeven dat wij daarin allebei niet de beste zijn. Op onze planning die we vooraf maakten, zeiden we tegen elkaar (mijn man en ik): ‘Ja we gaan naar het Oosten van Thailand. Slechts enkele uurtjes verplaatsing dat is prima.’.
Drie keer raden: We zijn eerst 2 uur naar het Noorden gegaan en vervolgens besloten we om naar het Zuiden met de nachttrein te gaan’.
Planners die we zijn : )! Gelukkig begon Ellie haar al snel beter in haar sas te voelen, liet ze zich meeslepen in het avontuur met haar 2 zussen en kon ze het wat meer los laten. We zagen haar enorm groeien door deze reis.
Nieuwjaar in Thailand.
Louisa en Rosie was een ander paar mouwen! Zij pasten zich zo snel aan, dat ze precies al jaar en dag in Thailand woonden en we hen in de gaten moesten houden of ze waren al mee met anderen. Voor Rosie was het Thais nieuwjaar een hoogtepunt. Eén groot watergevecht op straat. Door de warmte en liefde van de bevolking werd Rosie direct mee geïntegreerd. Ze straalde! Net zoals de dag waarop ze Thaise kookles mocht volgen.
En voor Louisa waren de momenten dat ze kon zwemmen en ploeteren op het strand, hemels!
In to the Jungle.
De jungle was dan weer een avontuur op zich. Eén nachtje logeerden we hier. Het was er prachtig. Maar ik besefte er ook wel hoe ver onze kids van de natuur af staan door ons dagelijks leven. Een vlieg, een mug, een wesp, een aap, een salamander... voor hen was het allemaal vies en eng.
Gelukkig deed het kids-survival camp de volgende dag hen van alles ontdekken op eigen houtje en veranderde hun kijk op de natuur.
Wat ik ook nog meeneem uit dit avontuur, naast het feit dat je jouw kinderen enorm ziet groeien en openbloeien door de andere omgeving en de tijd samen, is het feit dat angst zo belemmerend werkt.
Interne Tsunami-explosie.
Toen we richting het Zuiden gingen, kwam mijn eigen angst voor water en Tsunami’s weer helemaal aan de oppervlakte. Ook doorheen de reis had ik regelmatig over alles en nog wat ‘doem-scenario’s’. Maar deze op het strand liet toch een grote indruk op mij achter. Dagenlang sprak ik bewust het woord niet uit omdat ik wist dat het effect zou hebben.
Tot de kids zelf vroegen waarom allerlei borden er stonden om te vluchten? Mijn man legde alles uit. En onmiddellijk zag ik Ellie verstarren. Ze zette geen voet meer in het zand.
Toen besefte ik hoe belemmerend angsten kunnen zijn.
Door Ellie gerust te stellen en naar een uitleg te zoeken, werkten het ergens ook therapeutisch voor mij. Ik kon het nadien helemaal los laten en zij ook.
Maar ik besefte nog maar eens dat ik écht iets wil betekenen naar kinderen en hun angsten toe. Want de belemmering die ik toen zag en soms bij mezelf voel, is zo erg om ten volle van het leven te genieten, dat het zo jammer is als dit het leven bepaalt.
Ik zou nog uren kunnen blijven verder schrijven. Maar dit vond ik toch een mooie insteek om af te ronden. Samen met de quote die ik terug vond onder 1 van mijn vorige blogs en eigenlijk vergeten was:
"Zelfvertrouwen is geloven dat je een kracht bezit, sterker dan je angst."
Wil je nog meer weten over ons avontuur, spreek me dan gerust eens aan of stuur me een berichtje.
Liefs,
Annelies