Ik verval weer in mijn rol, de hele wereld slaat op hol, maar ik zal er staan als een winnaar...'
Songteksten zijn niet bepaald mijn sterkste kant. Maar zoiets alleszins ongeveer klinkt er uit onze boxen tijdens ons zoveelste rit van Wenduine naar Zwijndrecht met eventueel nog een stop in Lier of Ranst en terug.
Want ja, je leest het goed! Voor 3 weken wonen we nog even aan zee tot ons huis klaar is.
Maar zoals zangeres Yasmine, en die van 'Likeme' voor mijn kids, het bezong in 'Porselein' zo voel ik me in eerste instantie.
Ik bruis van energie en heb zin om er weer in te vliegen. Ik voel dat ik er terug helemaal klaar voor ben, samen met mijn assistente Louisa.
Trots postte ik dan ook een foto van Louisa samen met mij aan het werk.
Maar wat die foto niet verklapt, is dat ik om 14u het gebouw heb moeten verlaten omdat Louisa zo aan het huilen was van de krampen en maar niet te sussen was. Collega's maakten er niet veel uit.
Zelf vond ik het verschrikkelijk om haar enerzijds zo te zien afzien. Maar anderzijds ook om in een gebouw te blijven waar iedereen tot rust wil komen.
Snel pakte ik alles bij elkaar om een grote wandeling te maken.
En zo kwam ik met een smak weer met beide voetjes op de grond terecht. Want in onze maatschappij zijn baby's en werk niet bepaald een ideale combinatie.
Ik word overladen door stress omdat Louisa nog niet wil drinken uit een fles.
Ik heb al alle spenen aangekocht, tot zelfs een speciale drinkbeker toe.
Maar ze wil alleen de borst.
En ook groenten/fruitpapjes zijn geen succes.
Mijn hart breekt want enerzijds wil ik terug al wat mee draaien in de maatschappij. Maar anderzijds wil ik mijn babytje ook koesteren en haar niet duwen in een bepaald eetpatroon waarvoor ik haar moet forceren.
Bij de 2 zussen lukte dat allemaal vlotjes. Maar dat is nu niet het geval.
En dan stel je jezelf toch weer wat vragen.
Moet ik mijn baby forceren terwijl ze me nog zo hard nodig heeft?
Dat ik me weer even de vreemde eend in de samenleving voel, mocht ik concluderen.
Dus typte ik naar hartelust verder met 1 hand en Louisa op de schoot.
Dan maar voortaan alles 'tussen de soep en de patatten'.
Mei 2021, Annelies Hiel.