Alweer een klepper van formaat om de week mee te starten als je driejarige dochter je trakteert op een uitgebreide kleding-discussie. En dat op je nuchtere maag.
We waren het weekend nochtans rustig geëindigd en hadden ons goed voorbereid op de komende week door de kleertjes al een dag tevoren klaar te leggen.
Of dat dachten we toch.... .
Onze dochters stonden flink op, aten en gingen zich daarna aankleden.
We lieten hen hun ding doen en dat vonden ze leuk.
Maar wat we niet hadden gemerkt, was dat ze eerst nog hun badpakken waren beginnen passen. De oudste had zich daarna flink aangekleed. Maar bij de middelste deed er zich een kleine ontploffing voor. Ze moest en zou haar badpak dragen om naar school te gaan.
In alle eerlijkheid zou je dat rond deze tijd van het jaar eventueel, worst case, nog een ini-mini beetje in overweging kunnen nemen in het heetst van de strijd om toch maar op tijd op school te zijn. Maar met de temperaturen van afgelopen dagen was het zeker geen optie.
Na heel wat ' doe nu je kleren aan, lieveke' en ' neen ik doe mijn badpak aan', stroomden de tranen en het nodige gekrijs.
Hier was duidelijk meer aan de hand!
Ik nam haar vast en vroeg haar me te tonen wat ze nu juist wou aandoen. En ging met haar naar haar kamer.
Door het stellen van de juiste vragen, kwam de aap uit de mouw.... .
De oudste had bij het passen van de badpakken gezegd dat alle badpakken van de middelste voor de kleinste zus waren omdat die te klein waren.
De angst dat haar badpak zou verdwijnen terwijl ze naar school was, was dan ook heel begrijpbaar .
We spraken af dat ze haar badpak in de boekentas mocht meenemen maar niet aandoen. En dat mama haar zwembandjes voor haar zou bewaren.
Waarop ze flink haar kleertjes aandeed en met een glimlach naar school vertrok.
Gedrag achter gedrag.... Eind goed, al goed.
Mei 2021, Annelies Hiel.