Mijn kinderen zijn/waren alle drie échte 'tuttemiekes'. Hun 'tutje' is altijd heilig geweest.
Vaak kregen we te horen ' Ben jij al niet te groot voor een tutje? Volgende keer geef je het toch zeker mee met de Sint?'
Gezien ik nogal extreem empathisch ben, kroop ik dan onmiddellijk in de huid van mijn kinderen.
Al snel maakte ik de vergelijking :
Stel je voor dat iemand tegen mij zou zeggen: 'Voor dat glaasje rosé waar je af en toe zo'n deugd van hebt, dat bakje troost ( niet dat ik een alcohol-probleem heb, maar je begrijpt me toch wel hé?!) ben je daar al niet wat te oud voor? Zou je dat niet beter volgende keer meegeven aan die oude grijze man met zijn baard op 6 december?"
"No f*cking way" zou ook mijn repliek zijn! En hoor ik menig mama's denken.
Zelfs niet in ruil voor een klein cadeautje!
Om terug te komen op die 'tutjes' of fopspenen genaamd, mijn motto was altijd " Er is niemand die op z'n achttiende nog met een 'tutje' loopt, bij zijn ouders elke nacht wil slapen etc.. Ze komen er vast vanzelf wel eens vanaf."
En afgelopen week werd mijn regel bevestigd.
Tijdens de vakantie liep mijn middelste de hele week met haar 'tutje' en doekje. We begonnen echt te denken dat zij er nooit vanaf zou geraken en de uitzondering op mijn regel zou worden.
We hadden in alle eerlijkheid er ook wel eens aan gedacht om het 'Sint-verhaal' een kans te geven. Want daar is niets mis mee. Versta me zeker niet verkeerd want dat heeft perfect gewerkt bij onze oudste dochter. Maar elk kind is verschillend en voor onze middelste dochter wisten we dat we een andere aanpak nodig hadden.
Na de reis kwam ze op woensdag, heel vroeg in de ochtend, zachtjes mee onder onze lakens gekropen.
Waarop ze daarna tegen ons zei ' Vandaag gooi ik mijn 'tutje' in onze 'tutjesboom'.
( We hadden haar wel eens verteld dat haar nichtje haar tutje in een boom had gegooid.)
'Jaja' dachten we bij onszelf. We zullen maar even afwachten en kijken wat het vanavond zal geven.
We hadden alle vertrouwen in onze dochter. Daar niet van. Maar ze was ook al eens opgestaan met het zinnetje 'vandaag gooi ik mijn 'tutje' in de vuilbak'. Waarop ze 's avonds in alle paniek naar ons kwam. Gelukkig hadden we het toen nog even bijgehouden.
Maar voila, daar ging 'tutje' dan. Ze nam een oud paar schoenen, stopte er haar tutje in en gooide het in de boom.
Ze heeft er niet meer naar om gekeken. En zoals de leuze zegt ' tijd brengt raad', werd mijn motto door deze dappere meid bevestigd.
De tijd was rijp. We hoefden haar niet te forceren, geen gehuil of grote drama's.
Een wijs besluit van onze kleine spruit!
You go girl!
Augustus 2021, Annelies Hiel.