Het was al een tijdje bezig.... Het bleek een verslaving.
Op de één of andere manier waren mijn kinderen verslaafd geraakt aan snoep. Wat voelde ik me gefaald.
Dat er 'lekkers' op de wereld te vinden was dat niet altijd even gezond was, had ik hen niet verzwegen. Maar ik probeerde hen wel mee te geven dat het eerder een uitzondering was dan een vanzelfsprekendheid.
Maar ergens moet het toch mis gegaan zijn.
Het was tijdens onze zomervakantie van afgelopen jaar, dat het zelfs een beetje beangstigend werd.
Tijdens onze eerste avond in het warme zuiden, kozen we er voor om 's avonds nog een wandeling te maken.
Als duiveltjes in de nacht veranderden mijn dochters in snoepmonsters.
Hun ogen hadden in plaats van dollar-tekens alleen nog maar lolly's staan zoals op de jackpot-machine in het grootste casino van Las Vegas.
"Hebben ze hier ook snoep?", " Waar verkopen ze hier ergens ijsjes?", ... En zo ging het maar door. Op zoek naar hun suikerkick.
Plots werd ik overvallen door een vreemd en beangstigend gevoel.
Zouden ze met eender wie mee gaan voor snoep?
Op de volgende vraag die ze stelden, antwoordde ik " Ik heb snoep in de auto, komen jullie mee?" Met hun poezelige snoetjes knikten ze schaapachtig 'ja'.
Ik maakte hen duidelijk dat niet iedereen dat zo goed bedoelde als mama.
En we speelden een aantal keer een rollenspel waarbij ze "nee" moesten roepen en snel moesten wegrennen.
Achteraf bedacht ik me dat het eigenlijk wel triest was dat ik mijn kinderen zo 'bang' had moeten maken voor de 'boze wereld'.
Maar misschien ergens toch ook niet zo onterecht... ?
Hiel Annelies, Maart 2022