Nu de brave, oude man en al het feestgedruis weer achter de rug zijn, leek ons een bezoek aan de tandarts niet al te ongepast.
Door het ouder worden, is zo'n bezoek routine geworden. Daarom was het tijd voor wat extra uitdaging en besloot ik om mijn twee oudste dochters nog eens mee te nemen ; ).
Mijn dochters vonden het bezoek best spannend. Maar gezien ik ze vanaf het verschijnen van hun eerste tand altijd al 'op controle' heb meegenomen, deden er zich geen verdere drama's voor. (TIP!: begin er vroeg genoeg mee en op een moment dat ze geen pijn hebben.)
Maar ik kwam wel tot het besef dat ik mijn vermogen tot verwondering de afgelopen twee jaar wat ben kwijt geraakt door het hele Corona - gebeuren.
Met zo'n mondmasker op de helft van je gezicht, beleef ik alles ook precies maar voor de helft.
En bovendien realiseerde ik me ook dat ik 'vroeger' , als in pré-Corona, zo hard mis!
Ik stelde me al lang geen vragen meer. Maar gelukkig deden mijn kids dat wel.
Zo vroegen mijn kinderen bijvoorbeeld waarom er tafeltjes stonden in de wachtzaal. Vroeger kon je als ouder toen je alleen naar de tandarts ging, eens even 'genieten' in de wachtzaal en op je gemakje eens rustig een tijdschrift doorbladeren.
Vroeger mocht je na de controle eens goed rommelen in de cadeautjes-mand van de tandarts. Om je daarna nog even te bedenken en te ruilen. En vervolgens toch nog dat 1ne terug te leggen en nog snel het andere te pakken voor de mand weer in de kast ging.
Dit keer moesten mijn kinderen echter vanop afstand toekijken hoe de tandarts enkele speelgoedjes, met handschoenen aan en de speelgoedjes in de verpakking, op een rijtje legde. Onder het mom ' wat je aanduidt, moet je nemen'. Ik zou vroeger al zenuwachtig geworden zijn ; ).
Al bij al waren ze heel blij en dankbaar dat ze nog iets mochten kiezen. Maar zelf besefte ik dat ik de vrijheid van vroeger zo hard mis. Meer dan dat ik er eigenlijk ooit van te vore bij had stil gestaan.
Maar er is licht aan het einde van de tunnel... .
Februari 2022, Annelies Hiel